Op een dag kwam ik per ongeluk bij een sekte terecht en dat ging zo:

Via via kwam ik met een stel fijne hippies in contact om een goednieuwskrant mee te schrijven. Dat vond ik op zich al goed nieuws. Een vriendelijke journalist zat onze vergaderingen voor en deed dat uiterst humaan. Tot ik een afspraak miste waarvoor ik me niet had afgemeld. Dat moest ik goed maken. Gelukkig was daar gelegenheid voor want de journalist moest ergens een voordracht houden en zou zich gesteund voelen als ik daar dan bij was. Zo gezegd, zo ge- diggy- daan!

Samen met een maat toog ik op een regenachtige avond naar het Amsterdam Fashion Centre alwaar de journalistieke hippie zijn voordracht hield. Het was er druk en bij binnenkomst gold er een warm welkom. Alleen maar voorkomende lieve mensen. Zo tof. We kregen allebei een naambordje en thee of koffie of chocomel of wat we maar wilden. Het viel me alles mee en ik voelde mijn vertrouwen in de mensheid zich ter plekke vermenigvuldigen. Er bestonden dus echt hele gave lui, ze stonden alleen niet accordingly in het telefoonboek.

Toen was het tijd om ‘de Zaal’ binnen te gaan. ‘De Zaal’ was meer een kamertje. En dat kamertje leek me eerlijk gezegd nogal klein voor de drommen lieverds maar de klapstoeltjes schikten soepel in en we konden beginnen. Een fijne oude hippievrouw beet het spits af. Ze hield een introductiepraatje over groot geluk en riep één van de lieverds naar voren om te vertellen hoe hij erin was geslaagd om dat te vergaren. De lieverd vertelde over een inzamelproject voor arme Afrikaanse kindjes op een basisschool en wat een succes dat was geworden dankzij zijn mindstate. Nou, good for you natuurlijk. Mazzel, pik, later!

Daarna was er een vrouwelijke lieverd aan de beurt. Zij vertelde hoe ze groot ongeluk te boven was gekomen dankzij haar nieuwe mindstate. Beetje te hiephoi naar mijn smaak en ik rolde met mijn ogen naar mijn maat naast me. Toen was de journalist waar we voor kwamen eindelijk aan de beurt. Hij hield zijn praatje. Fijn hierna konden we weg. Ik had het wel weer gezien. Het was een emotioneel verhaal al weet ik echt niet meer hoe het ging, alles kwam wederom goed dankzij die mindstate.

Maar hierna volgden nog een stuk of vier praatjes elkaar op met telkens heftiger applaus tot slot. Best wel lang zitten op die klapstoelen. Best warm hier ook. Zou wel wat lusten. Nog een praatje. Poeh hee. Ik werd ongedurig. Toen was het ein-de-lijk tijd voor thee of koffie of chocomel of wat we maar wilden. Helaas kwam ik nauwelijks bij het buffet omdat ik links en rechts werd aangesproken door lieverds die nog meer praatjes kwijt wilden. Nou ja niks aan te doen, tis maar een avondje. Let it go.

Na de oneerlijk korte break werd de tweede helft hervat. Het was de oudgedienden opgevallen dat er een flink aantal nieuwe gezichten waren. Daarom was het nu een Goed Idee om elkaar allemaal even een handje te gaan geven. Daarbij stond iedereen op en begon door de ruimte te dwarrelen. Vooruit dan maar. Mijn maat werd gewenkt door een lieverd en verdween uit beeld. Ik kreeg handjes te over en iedereen was wederom vreselijk lief. Maar toen het geroezemoes een beetje verstomde en ik terug wilde naar mijn klapstoel zat daar prompt de journalist. Pal naast mijn maat. Oh well, misschien waren ze diep in gesprek. Ik ging dan maar naast de journalist zitten.

De fijne oude hippievrouw nam het woord weer. Nu ging het over het anderen gunnen van de mindstate. Hmm… ik probeerde oogcontact te maken met mijn maat maar ontmoette enkel de gelukzalige blik van de journalist. De fijne oude hippievrouw babbelde voort en toen de journalist een poging tot aanvulling deed, was er een awkward moment. Hij werd bot afgekapt. Oh? Nou ja, whatever.

Inhoudelijk kwam de babbel neer op het aanbod van bepaalde cursussen ter verbreding van je zelfkennis. Een paar daagjes in een hotel van alle gemakken voorzien waar je dan innerlijk op reis ging door middel van workshops. Alle lieverds die aan het woord waren geweest hadden meerdere cursussen afgerond. De schade bedroeg weliswaar zo’n vijfhonderd euro per keer maar je hield er een levenlang plezier aan over.

Nou het was al laat en we wilden vast ook nog even onderling uitwisselen. Inschrijfformulieren lagen daar in die hoek en een fijne avond gewenst. Zo. Dat was dat. Op huus aan. Maar zo makkelijk ging dat niet. De journalist en mijn maat waren in een diep gesprek verwikkeld en terwijl ik dat af stond te wachten kwam de fijne oude hippiekenau op mij af. Wat vond ik er allemaal van? Nou wel okee. Fijn voor die mensen. Was het niets voor mij? Wieweet. Zou ik het willen? Misschien, daar moest ik over nadenken. Wat hield me tegen? De tijd om na te denken. Was het het geld? Sowieso want dergelijke bedragen hield ik niet op zak. Daar viel over te praten. Of ik even mee wilde lopen naar het tafeltje met de inschrijfformulieren? Nee want ik wilde naar huis. Dat stelde haar teleur, ze vroeg me toch niets geks?  Ik keek naar mijn maat; die was nog steeds in gesprek. Mij best, ik ging toch niks doen wat ik niet wilde.
Ik heb toen een contract getekend voor het volgen van een cursus ter waarde van vijfhonderd euro.

Onderweg naar huis voelde ik me superontheemd. En eenmaal thuis kwam de What the Fuck goed hard binnen. Wat was er gebeurd?! Ik had net getekend voor vijfhonderd euro, idioot! En op Google kon ik de hele toko nergens vinden. Hoe dan? Als het zo’n Goed Idee betreft, waarom opent het Jeugdjournaal er dan niet elke avond mee?

Diep in de nacht vond ik een makkelijk te missen linkje naar een voorbije televisie- aflevering over de organisatie. Alleen was het geen televisie- aflevering maar een radio- uitzending want ze waren juridisch niet weggekomen met de beelden. De radio- uitzending was opgenomen bij zo’n cursusweekend. Vijfenveertig minuten lang waren er kermende en huilende mensen te horen. Die tussendoor niet mochten plassen, eten of drinken terwijl er teksten tegen ze werden geschreeuwd als “Nee, hè?! Want je moeder heeft namelijk nooit van je gehouden!!!”

Oeps.