Ik wilde minder geld uitgeven en dat ging zo:

Is toch geen geld? Nee is geen geld, geld is namelijk abstract en mijn pinpas is een Judas. Je hoort hem nooit tot de droogte uitbreekt en dan kijkt ie me ijskoud aan terwijl hij met zijn haar staat te spelen bij de bank. Ik heb financiële discalculi, zie geen reliëf in cijfers tot ze op zijn. Nul ken ik. Alhoewel, ik kan natuurlijk altijd nog lenen en schuiven, dus eigenlijk is nul ook relatief.

Standaard een stuk maand over want woon middenin de stad. Dat betekent dat ik voor welke bestemming dan ook tachtig winkels op mijn pad vind. En dan gaan mijn spieren strak staan en ik moet, ik moet die winkels in! Die freshe tred op nieuw schoeisel verzin je namelijk gewoon niet. Die moet je kopen. En dan ben ik niet eens een modepopje. De eindstand oogt meestal middelmatig maar daar kan je dus al prima failliet aan. Ik wist natuurlijk allang van dat stukje maand want dat gebeurt eens in de vier weken en twaalf keer per jaar maar ik vond verdieping nooit zo’n sexy idee. Maar jeuk heet jeuk tot je krabt dus daarom heb ik hulp gezocht en ik had gelijk: niet sexy.

Via via kwam ik in contact met een bewindvoerder. Je weet wel, zo iemand die failliete mensen zakgeld overmaakt en hun overige gelden bewaakt en verdeelt over de instanties die het toekomt. Het was een vriendelijke tante die alles al een keer gezien had. Het eerste wat ze deed was tot in detail in kaart brengen hoe en wat ik uitgaf. En dat was lullijk:

Ik zou wekelijks vier keer minder uit moeten geven dan ik deed. Vier keer! Vier keer vroeg om psychotherapeutische herprogrammering! Ik klapte totaal verkrampt. Een hertje in de koplampen dat maar om haar as blijft tollen. Mijn staat was bevroren, maar mijn banksaldo niet en ik spendeerde voortaan lusteloos want het was al te laat om Stap 1 van de Verandering te stoppen: Ik was me BEWUST van de ravage.

Mijn onredelijke kind klauwde zich naar buiten: Dikke lul voor de zorgverzekering. Die kon wachten. Dag telefoon dan doe je het maar niet. Maar nieuwe sneakers werden zo droef van de druk die ik leefde met mijn kop in het zand…

En toch: ik ging op weg naar werk en kwam er op het station achter dat ik mijn kortingskaart was vergeten. Ik zou dus de hoofdprijs betalen als ik niet omkeerde om hem thuis te gaan halen. Maar het regende… En ik had geen zin om terug te lopen… Ik verdiende motivatie! Dus kocht ik koffie voor 4euro. Ik ging op weg terug. Ik had ook trek. Als ik dan geen geld meer uit zou geven, mocht ik best lief voor mezelf zijn met een broodje. Ik kocht er eentje ter waarde van ook 4euro. Ik was geïrriteerd en wilde roken: pakje peuken voor 6euro. En toen werd ik ineens wakker in een pashokje!! Ik stond verdorie een spijkerbroek te passen halverwege mijn voornemen richting huis! Caught in the act! Nee! Naughty! Dit mocht niet meer! Ik trok de broek uit en hing hem lekker niet terug want alles was toch stom. Echter, er zat een zwarte spijkerbroek in mijn kop en als iets in mijn kop zit, zit het niet in mijn kont. Lang verhaal kort: voor ik thuis kwam had ik er nog 2 gepast, uiteindelijk niet gedaan maar wel nog een troosttaartje van 3euro gekocht. Mijn eerste ochtend ‘mindful spenden’ had me dus 17euro en elke vorm van levenslust gekost.

Dat slappe zelfmedelijden was natuurlijk de hoofdoorzaak van de hele toestand. Wist ik toen veel. Ik had enorm met mezelf te doen. Ik maakte mijn Nieuwe Bewustzijn nog net niet mijn Facebookstatus maar ik moest wel bijna huilen als ik tegen vriendinnetjes vertelde dat ik geen pizza met ze kon gaan eten. Arme ik kon beter leren koken. To the point dat mensen dat ook echt voor me kwamen doen terwijl ik als een overspannen diva met mijn hoofd in mijn handen aan tafel zat. Lang Leve Lelijkheid!

Ik was verwend opgegroeid, vooral materieel had het me aan niets ontbroken. Daardoor had ik een vrij dwaze standaard ontwikkeld. Helaas kan je je ouders op een bepaald moment niet langer de schuld geven en moest ik er echt zelf doorheen. Het deed pijn en ik vond het heel lang heel erg. Want naast mijn uitgaven raakte ook mijn sociale leven gedeeld door 4. Ik kon niet meer even een drankje of even een hapje buiten de deur doen en dat merkte ik. Feit was uiteraard dat ik het in eerste instantie eigenlijk überhaupt nooit gekund had. Ik was alleen een magiër met schuiven geworden waardoor het ging lijken alsof het wel kon. En dat was addictief as hell.

Het werd wel makkelijker. Een jaar later had ik de helft minder uitgegeven. Ik ben inmiddels blij met de horizonsverbreding en ik ben niet meer dom: ik snap nu wat er gebeurt. Doe me alleen maar geen complimentje als je me op nieuwe sneakers ziet gaan want die heb ik heus nog steeds niet nodig.