Ik wilde een rijbewijs en dat ging zo:

Eerst was er Rob toen ik 18 was. Rob was Don Johnson in Miami Vice. Hij droeg immer een zonnebril en een polo met de kraag omhoog. Hij kwam graag slippend tot stilstand voor ik instapte en was niet vies van de MacDrive. Rob was overal geweest en zat altijd vol strakke ondernemingsplannen. Maar wat denk je? Dan had John de Mol dat uit hem gekregen bij een borrel en die was er gauw stinkend rijk van geworden! Ach binnenkort zou hij weer een poosje in Santa Barbara zitten waar hij eindeloze roadtrips maakte. Soms kon hij dagen rijden zonder een ander, laat staan de politie, tegen te komen. Keek hij lekker dvdtjes op zijn ingebouwde flatscreen. Dat was Rob toen ik 18 was: Mijn Eerste Rijinstructeur. Maar ik verhuisde naar Amsterdam en het onontbeerlijke documentje werd op de lange baan geschoven.

De tijd verstreek en ik bloeide laat binnen een cultuur waarin iedereen een sleurhut bezat. Oef. De romantiek! Alhoewel: een caravan zonder auto of papiertje… Zwoele zomers bij het circus waar ik mij zonder wielen een nepnomade waande dus toch maar wel een rijbewijs.

De folder riep: ‘ De grootste door persoonlijk te blijven! ‘
De rijopleiding wordt op de individu samengesteld. Dit houdt in dat we kijken naar zowel de persoonlijkheid van de leerling als zijn of haar capaciteiten. Door middel van een gratis en vrijblijvende rijtest kijkt onze instructeur hoe de leerling op bepaalde situaties reageert. Zo kunnen we een passende instructeur voor de leerling uitkiezen en een inschatting maken van hoe veel rijlessen hij/zij nodig heeft. Wij kijken wat je al kunt en bouwen dit uit. Hierdoor leer je sneller.

Dat sprak me wel aan. Ik had tenslotte een vilein autoriteitsprobleem. Leek me derhalve een goed idee om een daar tegen opgewassen ‘wegdek-sensei’ te zoeken. Dus melde ik mij bij het epicentrum alwaar een vale Karel me een veel te vrijpostige leerstijlentest afnam. Er zaten allerlei irrelevante fopvragen bij: “Bent u weleens neerslachtig?” ..Nee.. “Voelt u zich weleens somber?” ..Soms.. Gefopt!! Zulks een onderzoek. Karel leek niet bij machte om wat voor resultaat dan ook te verwerken maar gelukkig stond er een computer die dat wel kon. Eindstand: enter Jan.

Jan was mijn Tweede Rijinstructeur en het mooie van zo’n voorafgaand onderzoek is dat je er dan vanuit mag gaan dat die man weet wat hij doet. Jan droeg steevast pantoffels. Gelukkig werd ik wel zo goed dat hij soms indommelde. Ik dacht bijna dat we een band hadden. Tot ik grandioos zakte.

Ik mopperen bij ‘De Grootste door Persoonlijk te Blijven’ want het kon natuurlijk nooit aan mij liggen. Toen leek een bol manneke met melancholische blik de oplossing: Laten we hem Peet noemen. Peet spande de kroon. Hij wilde helemaal niet leven volgens mij. Hij was een soort halfzachtaardig, alsof ik hem voortdurend stoorde bij een interne twist om bazig of aaibaar te besluiten. Met hem was het topingewikkeld om in een auto te zijn. Het was ook heel plots over tussen ons. Wel een goeie oefening voor m’n blinde hoek. Maar ik loop op de zaken vooruit: Peet rookte onhandig, Peet deed raar tof, Peet schreeuwde tegen me… Scuse me what now! Het ging als volgt: ik moest van hem de weg opdraaien vanachter een geparkeerde trailer. “Gaan.” sprak Peet terwijl hij naar mij keek en ik naar een autootje dat achter de trailer verdween. “Gaan.” zei Peet weer. Maar ik wou niet botsen dus deed ik niks. En toen… “GAAN!!!!” brulde Peet. Ik schrok me een hoedje en stoof het asfalt op. We misten het andere autootje op een haar na. My lord. Doe es effe normaal. Ik was verongelijkt. In mijn hoofd was ik net zo verantwoordelijk bezig! Sure, ik had eerder kunnen luisteren, maar ik vrees dat ik hem niet genoeg respecteerde om serieus te nemen. En dat is uiteraard ongepast hooghartig van me. Maar toen en daar was er net tegen me geschreeuwd door iemand waar ik niet mee geknikkerd heb! Ik was woedend. En wat er best vaak gebeurt met Enorme Woede waar ik zelf van schrik, sloeg die intern en dus siste ik heel formeel “Luister Peet, ik begrijp dat ik een bepaalde autoriteit van je te genieten heb vanwege de opleidende verhouding waar we ons in bevinden, maar en luister even heel goed: Schreeuwen valt daar niet onder. Dat pik ik niet van jou.” Kan er nu charmant over pennen maar nee, niet supercool. Helemaal daar we ook gewoon maar twee labielen in een automobiel waren. Er kwam dus fik van. “Nee dat snap ik.” zei Peet zelf ook zo geschrokken. Ik parkeerde voor een boze sigaret en liep even een blokje om waar ik mijn trauma hoopte in te perken. Eenmaal weer tevoorschijn stuitte ik op Peet met open armen. Letterlijk. Het speet hem heel erg. Hij wilde even knuffelen. Ik bleef stokstijf staan. “ Dude. Nee, man. Gewoon nee.” En ik stapte weer in.

De volgende les zette Peet de auto stil langs de A2 met de boodschap dat hij me geen les meer wilde geven. Hij kon niet tegen mijn type vrouw. Hij wilde me nog net een slinger terug naar de beschaving geven. Ik ging er zwaar gepikeerd voor achterin zitten. Forrest Gump driving Miss Daisy.

Ik heb me heel lang heel ernstig benadeeld gevoeld. En natuurlijk miste ik Rob verschrikkelijk. De ervaring had me onzekerder dan arrogant gemaakt. Wat nodig was want ik was een eikel. Uiteindelijk raapte ik me bijeen en contacteerde een eenmansrijschooltje die de klus klaarde.