Ik volgde een workshop bij Wim ~ the Ice Man ~ Hof en dat ging zo:

Ik wil niet in een ijsbad zitten. Ik wijd mijn aanmelding voor dit idee aan de overdosis antidepressiva die nieuwjaarsvoornemens heten en verzin doorlopend smoezen om niet te hoeven. Ik neem gewoon de verkeerde trein want ik zou best zwanger kunnen zijn met accute buikgriep of van alles een beetje.

Voor wie niet weet; Wim Hof pleit voor een herwaardering van de kou en hij krijgt daarin steun van de wetenschap. Radboud UMC bevestigt met onderzoek dat de methode van Hof een positief effect heeft. Het is goed voor je weerstand, doorbloeding, gewicht en dit alles middels een ademhalingstechniek waarmee je je autonoom zenuwstelsel beïnvloedt.

Eenmaal fronsend en route, spot ik op het station vier dames: Gerda, Gerda, Ella en Marieke uit Dordrecht. Ik raad hun bestemming aan hun yogamatjes en ben op slag blij dat ze bestaan. Als ik kennis met hen maak, mag ik met ze meelopen. Ze zijn erg aardig, ik gok dat ze van middelbare leeftijd zijn en ze zijn omming fit. Alsof ik met een kudde cheetahs op pad mag. Blijkbaar kennen ze elkaar dan ook van triatlons. Ze vertellen dat ze al wel aan dompelbaden doen; af en toe in de winter wat in natuurwater zitten. Petje af. Even later zitten we met zijn vijven op een rij tussen nog 450 man in een gigantische gymzaal. Ik zit naast een aardige Duitser.

We hoeven niet lang te wachten of De Iceman himself, Wim Hof verschijnt ten tonele! Hij vertelt over zijn indrukwekkend oeuvre, alle ontberingen op zijn pad en tapt wat mopjes over mensen met een 9 meter lange dildo in hun kont. Ik kan hem uitgebreid bekijken waar ik blij om ben. Zo kan ik mijn mening namelijk rustig formuleren. Ik had zijn boek al gelezen en wat filmpjes gecheckt. Dus ik kan alvast een aardige inschatting maken van een aantal wijzen waarop hij de norm tart. En dat heb ik nodig ter houvast want ik vind hem doodeng en intrigerend as hell. Intrigerend want authentiek dus onvoorspelbaar. In andere woorden: een mening is van Levensbelang om afstand te kunnen bewaren! Hoewel in het bezit van de charme van Peter Pan, draagt Wim een blauwe korte broek, een tshirt en een grote wollen roze muts. Poeh. Nou Moe. Felle kleuren allemaal!

Want dit lult immers het lekkerst en hier ben ik goed in: redeneren vanuit de meest voor de hand liggende middenmoot.  Oordelen over de oppervlakte. En helaas is dat waar ik me maar wat vaak mee vermoei: Wat mensen het liefst willen horen. Zo waan ik me verdekt opgesteld in het behang. Niet omdat ik mijn tijd passief bedoel te spenderen maar omdat ik  gevoelig ben en mezelf vaak niet eens kan horen nadenken in gezelschap. Als ik me op de vlakte houd kan ik ook geen schade maken of risico’s nemen en groei beleven. Zo verlies ik mijn tijd als ik niet opsta en ingrijp.

Maar dan is het gelukkig tijd voor fysieke betrokkenheid: We gaan squatten tot het niet meer squattig is! En als het niet meer te houden is, worden we aangemoedigd om onze handen kruislings naar links en dan naar rechts te ‘duwen’. Door het verleggen van de focus van squat naar de vreemd interessante Haka- achtige dans lijken we plotsklaps een Maori Leger. Er vat op deze manier een algemeen goed vlam dat ons allen verbindt. Dat is de magie en hinder van die hele fysieke struggle: je hoofd kan wel iets besluiten maar waar blijf je als je lijf verrukt raakt? Ik op dit specifieke moment nergens.

Aansluitend neemt Wim ons mee op ademhalingssafari! Dit is het: Hij leert ons nu de beroemde Wim Hof Method. Het begint met gewoon je adem inhouden. Dat lukt mij zo’n 40 benauwde seconden. En sommige mensen lukt het langer, anderen korter: ook dit doen we Samen. Vervolgens ademen we 30x heel diep in en vrij kort uit achter elkaar. Hierna houden we weer onze adem in. Nu lukt het moeiteloos 2 volle minuten en misschien zelfs nog wel langer als ik niet zo enthousiast was geworden waardoor ik vergat wat ik aan het doen was. Het is machtig mooi om samen met zoveel mensen hetzelfde te beleven. Ik voel me gevonden.

We gaan nog een keer ademen maar dan zonder op elkaar te wachten. Wie adem moet halen, start zijn volgende reeks. Oftewel ieder voor zich. Ineens ben ik niet meer veilig verscholen in het ‘wij’ maar sta ik plompverloren tegenover de loop van mijn innerkritische jager. Kut. Ik besluit, zoals dat bepaald eigenwijs pluimvee betaamt, mijn kop in het zand te steken. Ik probeer mij nu wanhopig zen ademend te verschansen achter het onuitgewerkte plan van wie ik zou willen zijn: Gespierd, tranquillo en gebalanceerd als evenwicht. 1, 2…3! Iedereen ademt zijn eerste reeks redelijk together. Ergens zwelt Enya- achtige muziek aan, Wim klatert daar dwars overheen op zijn gitaar onderwijl oerklanken uitstotend. Mijn Duitse buurman hijgt oorverdovend. Er is zoveel tegelijk aan de hand. Volgens mij houd ik per ongeluk al 5 minuten mijn adem in! Snel opnieuw! Maar hoe ook alweer?! En de buurvrouw gaat natuurlijk moeiteloos en, en, en… Het voelt alsof ik val, ik verlies al mijn facades tegelijk en ben doodsbang. Ik voel me opgeschrikt en ongeschikt en illegaal. Wim roept dat we allemaal vrij zijn. Voor ik het weet begin ik keihard te huilen. En ik moet toch janken! Veel. En. Lang. Dit is die hele 9 meter lange dildo up my ass. Iemand legt een hand op mijn schouder, haalt een tissue voor me. Mijn Duitse buurman haalt ongevraagd een kopje thee voor me. En ik heb geen tekst. Maar dan veel te snel weer wel: Kijk iedereen nou achterlijk doen! En ik heb gewoon last van de maan en die Wim is aandachtsgeil. Stelletje debielen en ik met mijn interessantdoenerij daaraan deelnemen. Ik zit hier natuurlijk godverdomme wel als undercover realist! Angst pakt me terug en ik laat me als een willoze ragdoll nemen en in mijn ooghoek zie ik de hangende schoudertjes van het kleine meisje dat zo graag het zonlicht in wil. Maar ik durf niet en man, wat baal ik daar goedkoop vermomd van!

Als we bij het bad staan is het een chaos van jewelste. Wim staat op een stapel zakken met ijsblokjes. Overal zijn badpakken en mobieltjes. En dan moeten we echt te water maar ik twijfel nog steeds! Ik ben moe van het huilen en bang dat ik de klap van de kou niet op kan vangen. Maar ik zou mezelf nooit vergeven als ik nu wegloop. Of eigenlijk: de stem van mijn ouders in mijn hoofd zouden me nooit vergeven als ik nu wegloop. En dus lig ik nog steeds in spagaat als Elsa en een Gerda elk mijn hand pakken en me mee het bad in tronen. Ik neem de stap maar mijn gezichtsspieren vertrekken zich tot de sterfscène uit Watership Down en in de afdaling heb ik nog net even doodsangstig oogcontact met Wim. Ik zit erin! En hoewel Wim twee frosty minuten bij elkaar telt, ben ik na 40 seconden diep tevreden met mezelf. Ik draag mijn neus in de lucht en mijn borst vooruit! In mijn niet te stuiten optimisme kom ik een verdrietige dame tegen. Zij heeft het 30 seconden getrokken en is diep teleurgesteld in zichzelf. Ze moet terug van zichzelf. Ik begrijp er niets van. Ik ben anders retetevreden! Poppetje gezien, kastje dicht! Hardcore opgeklaard koop ik een t-shirt, knuffel mijn Dordtse eendagsvriendinnen en ga op huus aan!

Maar zo simpel bleef het natuurlijk niet. Wim had wel degelijk doel geraakt. Ik douche dapper koud door en ga twee ochtenden veel te hard joggen om daarna verlamd van spierpijn in een Syberische verkoudheid te verdwijnen. En in de nasleep van al die verwarring koop ik eerst een ukelele en brei ik vervolgens diep overtuigd van mijn originele eigenheid en definitieve bevrijding een roze muts voor mezelf. Tot ik mij realiseer “Shit I want to be a middle aged man.” Dan duw ik alles weer heel ver van me af. Tot ik een winter later dus wel degelijk intrinsiek gemotiveerd de Noordzee trotseer. En nog een keer. En nog een keer. Thank you Wim.