Ik wilde nepnagels en dat ging zo:

Toen ik twaalf was, namen mijn ouders mijn zusje en mij mee naar Los Angeles. Dat was een hele ervaring. Ik heb daar toen de hoogste bomen ooit gezien, mijn eerste echte heroïnehoer, Jaws en een grote donkere dame met neon oranje nepnagels die koffers tilde. Dat laatste klinkt onspeciaal maar dat was het niet want die nagels waren de langste van de wereld. Het was fascinerend om de dame met stramme vingers ter voorkoming van schade aan haar manicure te zien gaan.

Okee, hier en nu: I love ghetto chique. Mijn lieve moeder noemde al vroeg alles wat ik mooi vond ‘Ordinair’. Van lakstreepjes op trutschoenen t/m elke vorm van Barbie swag. Eindstand: de sex-appeal van haar Ordinair kan niet meer kapot voor mij. Liefst panterprint, felroze en hoog haar. Dolly Parton away! Derhalve popte de dame met neonoranje nepnagels met de tijd ook terug de mind in…

Met een onzeker zonnetje in de rug en twee heerlakke kappersvriendinnen aan mijn zij betreed ik op maandag de nagelsalon. Instant throwback to the Bold and the Beautiful! Super veel glamfoto’s van handen met slecht gephotoshopte lotusbloemen en strakke vlinders aan de muur. Allen met een even be-vasilineerde lens geschoten. Vlak roze, vaal blauwe en flets violette situatie. Er staan een stuk of zes nagelstations op rij. De nagelmadame praat in schel Philipijns tegen haar mobiel. Zonder waar contact wuift ze ons elk richting een nagelstation. Daar worden onze vingertjes gepimpt.

Ik probeer een gesprek met mijn dame over naturel versus nep: “Nep is altijd mooier.” Dat was het. Ze kijkt me verder best vriendelijk aan maar ik geloof niet dat ze me verstaat. Mijn vriendin verderop twinkelt “Naturel is voor chips!!” En ze heeft gelijk. We zijn immers van de ‘Lilac hair- Don’t care – generatie’; Let’s do this!

Even later zit het erop: Tien superlange babyroze nagels. Het ziet er gek uit aan mijn hand. Mijn vriendinnen zitten nog te drogen in de lijm en lak. Ik moet plassen maar ik wil niet. Ik denk namelijk dat ik mijn broek nooit meer omhoog krijg met mijn nieuwe handen. Al heb ik godzijdank een legging aan. Ik ben bang om me te verminken! Maar mijn plas laat zich niet kennen en even later blijkt dat de verhandeling inderdaad mijn opperste concentratie vergt. Sowieso om mijn panty niet kapot te snijden en vervolgens om mijn legging zonder scheuren op te hijsen. What then als je ongesteld bent met nepnagels?! Ik ben te schijterig om te visualiseren hoe je dan een tampon op missie stuurt.

Naar buiten gaan duurt ook lang want er zitten knopen aan mijn jas en het is koud. Het zijn niet eens kleintjes, maar het doet gewoon enorm gemankeerd aan. En dan is het een poosje supertof: Ik hoef niet te functioneren en voel me ongemoeid Adele. Kan niet wachten tot ik ermee kan playbacken voor de spiegel! Mijn zelfbeeld is larger than life! En het wordt nog beter: als ik onderweg naar huis een broodje koop, krijg ik er een kraslot bij! Winning! Dat is dus echt wel Feest met de nieuwe nagels!

Helaas heb ik daarna een vuiltje in mijn oog: Jammer, joh. Daar kan je niet bij zonder je oog te beschadigen. Dit blijkt echter wel de tendens: Pinnen? Ja en hoe pak je je pas dan weer terug uit de muur? ( Er zijn dus vrouwen die daar heuse tangetjes voor in hun tas dragen. Hartstikke gek.) Afrekenen met kleingeld dan maar. Ha! Hoe pak je dat van een vlak oppervlak met Nagels? Niet. Thuis moet ik een mailtje sturen maar mijn toetsenbord wil alleen nog maar ‘Hahahaha!’ opleveren. Tot overmaat van ramp valt mijn broodje verkeerd en verdwijn ik 24 uur voedselvergiftiging in. Met. Nep. Nagels.

Dat was teveel. Als ik na de vernedering een enkel oog open, overspoelt me meteen vingertopclaustrofobie! Nu! Ik moet nu mijn korte stompjes terug! Nu! Ik meld me bij een nagelsalon. De dame in kwestie is een enorm kreng maar ik kan alleen maar gelukzalig grijnzen als mijn kleine korte nageltjes geschrokken uit de chemische brei herrijzen. Geleerd: ik ben van de ‘Will Never Care Enough Again- generatie’.

Hemelse kleine tengels heb ik!