Ik zat in groep 2, had een lunchafspraakje en dat ging zo:

“Eerst zand in je broek.” Ik verraste mezelf blij. “Huh?” vroeg het jongetje in de Turtles-trui verbaasd. “Wat?” “Eerst zand in je broek.” Herhaalde ik iets zekerder. We stonden achterin de wild begroeide tuin. Er was geen toezicht van mensen die ‘beter’ weten. Het jongetje wilde mij een kus geven. Ik had daar geen zin in dus dit was perfect. “Zand in mijn broek?” vroeg het jongetje vertwijfeld. Ja man, zand in je broek! Ik zuchtte en rolde met mijn ogen zoals ik de kleine zeemeermin had zien doen. “Uhm… Okee… Zwart of wit?” Het lag allebei binnen bereik. “Zwart.” Sprak ik plechtig. “Uhm… Okee..” zei het jongetje weer. “Ik weet niet of ik dat wel wil.” “Je wou toch een kus?” “Ja maar” “Okee!” zei ik en deed alsof ik weg wilde lopen. Maar ik was heus wel nieuwsgierig. Naar dat zand dan. Of hij dat ervoor over had. “Okee! Okee!” riep het jongetje en nam een tuttige greep zwarte aarde. Hij trok zijn kermitgroene broekrand iets naar voren en poedersuikerde de aarde erin. Goh. Had ik niet gedacht. “Mag ik nu een kus?” Hij keek alsof hij in zijn broek had gepoept. “Meer!” zei ik. Mini-nazi. Het jongetje pakte nog een sip handje en herhaalde zijn ongemak. “Meer…” Weer zand. Voor hij zijn vraag kon herhalen smaalde ik “Nu wit!” En daar ging hij. Nog drie keer later, moesten we aan tafel.
Er was geen tijd meer voor een kus.

( Aan tafel woog het Zand als een Groot Geheim op mijn geweten. Maar ik wilde echt geen kus. Het jongetje vond het niet leuk om bij mij te spelen en is nooit meer teruggekomen. Mijn moeder weet er niks van. Groot Geheim Zand is G.G.Z. is natuurlijk beter bekend als Geestelijke GezondheidsZorg waarover later meer. )